Rüzgar bile bu ormanda bir baska eser, kulaklara anlamsizca uguldamak yerine sürekli ayni seyi fisildardi: sinova kisse limeren…

Kendilerini bu büyüleyici sesin cazibesine kaptiranlar; topragi simsiyah, dallari ve meyvesi kan kirmizi o devasa agacin yaninda alirlardi solugu. Ve merakla aldiklari bu son soluk, dehsetle verilirdi

Sinova’nin kollarinda…